Krew przepływająca w tętnicach wywiera na nie siłę — ciśnienie krwi. Kiedy serce kurczy się i pompuje krew do całego organizmu, ciśnienie w tętnicach zwiększa się do wartości najwyższej — nazywanej ciśnieniem skurczowym. W momencie gdy serce się rozkurcza przed następnym skurczem, ciśnienie obniża się do najniższej wartości — ciśnienia rozkurczowego.

Wysokie ciśnienie krwi nazywa się nadciśnieniem.

W wypadku małego wzrostu ciśnienia krwi nie powinno mu towarzyszyć złe samopoczucie, nie wiąże się on także z bezpośrednim niebezpieczeństwem. Jednak nawet mały wzrost ciśnienia, jeśli nie jest leczony przez długi okres, może zwiększać ryzyko wystąpienia zawału serca lub udaru mózgu i powodować uszkodzenie nerek.

Na ciśnienie tętnicze wpływają trzy główne czynniki: szerokość tętnic, siła, z jaką serce pompuje krew, oraz ilość wody i soli w organizmie. Leki stosowane w nadciśnieniu działają na wymienione czynniki.

Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE, angiotensin-converting enzyme) (takie jak lizinopril), antagoniści wapnia (np. nifedipina) i selektywne alfa1-blokery (takie jak doksazosyna) są lekami powodującymi rozkurcz tętnic. Beta-blokery, takie jak atenolol, zwalniają akcję serca i zmniejszają siłę skurczu. Ilość soli i wody w organizmie można zmniejszyć, przyjmując leki odwadniające (diuretyki), takie jak furosemid.